Trajanje:
Žanr: biografski/ krimi/ horor
Ocjena: 8/10
Mnogo je zaista onih koji preferiraju filmove o serijskim ubicama koji često spadaju u posebnu kategoriju krimi filmova kojima se dodaje i element trilera dok uz njega najbolje paše svakako horor. Ono što je mnogima, gledajući ovakve filmove, gdje su imali priliku da vide ubilačke pohode raznih ličnosti, uvjek ostajao poseban utisak, nakon počinjenih djela. Zbog svega toga,ovakve ličnosti bile da su stvarne ili fiktivne, uvjek kod svakoga zbog svog posebnog zločinačkog karaktera, stvaraju neku neobičnu fascinaciju, kada vidimo njihov način na koji prolaze nekažnjeno. Što kog gledalaca izaziva i jedno stanje likovanja jer ne želimo nekada da naš antijunak bude uhvaćen. Ipak neki krimi filmovi, posebno oni inspirisani istinitim događajem koji opisuju život i djela serijskih ubica, zaista ostavljaju jeziv trag na gledaocu, koji sve ovo do sada navedeno, nekako uopšte ne osjeća bude zaista zgrožen onim što vidi na ovom filmu. Upravo takav je i ovaj biografski film pod nazivom Henri: Portret serijskog ubice kojeg je režisirao Džon Makonton koji je i scenarista ovog filma zajedno Sa Ričardom Fajerom. Gl. uloge u ovom filmu igraju: Majkl Ruker, Tom Tauls i Trejsi Arnold.
Radnja filma prati Henrija Lija Lukasa poremećenog ubice koji je bio lutalica i smatra se odgovornim za ubistvo preko 150 osoba (iako je tvrdio da ih je ubio oko 3.000). U filmu pratimo njegov život koji provodi nakon izlazka iz zatvora gdje svoje vrijeme provodi sa svojim prijateljem Otisom Tulom (Tauls) pri čemu žive u malom stanu. Jednoga dana njima se useli i Otisova sestra Beki (Arnold) jer nema novca da si priušti stan. Malo po malo ona se zaljubljuje u Henrija, ni ne sluteći ko je on zapravo. Ubrzo ona saznaje njegov karakter i skolonosti a to otkriva i sam Otis koji su ubrzo pridruži Henriju u njegovim ubistvima.
Ono što će mnoge koji prije, tokom ili nakon odgledanog filma zanimati je tko su zapravo ova dvojica ubica, pri čemu će odmah odlučiti da malo ,,proguglaju'' po internetu. Većina gledalaca će saznati da se radi o dvojici serijskih ubica koji su djelovali na područiju SAD-a tokom 70-ih i 80-ih godina prošlog vijeka, pri čemu su odgovorni za mnoga ubistva i silovanja koja i danas opisuju mnogi članci na internetu.Ipak ovo djelo nije u potpunosti urađeno 100 posto prema istini već je i režiser dao sebi određene mašte, kako bi zainteresovao javnost ali opet istovremeno (kao što bi bio slučaj i danas sa onim koji vole da se informišu) pomalo razočarao one koji su znali sve moguće činjenice o životu ova dva antijunaka.
Za ovo ostvarenje se može reći da svakako šokira i ostavlja bez daha svakog gledaoca koji će zasigurno, biti užasnut onim što bude vidio. Ni na bilo koji način režiser nije pokušavao scene nasilja zapostaviti i sakriti od gledalaca. To je vidljivo još na samom početku filma gdje će gledaoci imati priliku da vide leševe na kojim se kadrovi po nekoliko sekundi zadržavaju, pokušavajući unutar gledalaca stvoriti, na samom počektu užas prema antijunaku. Poseban naderalni užas nastaje kada se Henri i Otis ujedine i krenu u zajedničke pohode, što je također naglašeno u filmu, tako da će svako ko bude gledao, imati priiku da vidi užasne i mučne scene ubijanja i silovanja, kojima poseban karakter daje i to što su snimljene kamerom a što su antijunaci praktikovali i u stvarnom životu.
Jedan od posebnih poruka ovog fima je bila i ta da pokaže razmišljanje kao i stanje poremećenog uma jednog serijskog ubice, što se može reći da je na jedan slikovit način opisano. Svakako najveću zaslugu za to ima glumac Majkl Ruker koji je na briljantan način prikazao razmišljanje i ponašanje jednog serijskog ubice. U filmu možemo da upoznamo njegove motive koje on kroz dijaloge sa Otisovom rođakom Beki otkriva a tiču se teškog djetinjstva u kojem je bio maltretiran od starne majke i sestre, što često zna biti (prema istraživanjima psihologa) okidač za činjenje nekih nepihvatljivih djela. On je prikazan kao hladnokrivan,grub i jeziv lik bez trunke sažaljenja pri čemu iskazuje potpuni sociopetski karakter, što je bio jedan od ciljeva u oslikavanju jednog manijaka. Ipak ono što ćr pomalo sve njegove odlike, na trenutak zasjedniti je kada razvije jedan ljubavni odnos sa Beki što će mnogima biti čak i simpatično.
Ipak ono što će mnoge izenaditi je i sam kraj filma, gdje će gledaoci ostati iznenađeni kada vide da Henri prođe potpuno nekažnjen. Također kod gledalaca će se stvoriti i misterija oko toga a čiji je leš zapravo u koferu skriven, pri čemu režiser zadržava nekoliko sekundi kadar na samom koferu. Ono što je zanimljivo je da je ovaj film snimljen sa jako malim budžetom a pri tom nije ostvario ni neku veliku zaradu tokom prikazovanja u bioskopima. Iako je film snimljen još 1986. godine, prvi put je prikazan tek 1990. godine. Kao jedan od razloga stajao je da je film bio pomalo prebrutalan, pri čemu se čekala odluka nadležnih komisija koje bi odobrile da ovo djelo, bude prikazano javnosti.
Sve u svemu, za ovaj film se može reći da je jedan pravi prikaz užasa gdje je naznačen i oslikan brutalni um jednog serijskog ubice i njegovih djela, koji bez obzira bio stvaran ili ne, izazove pravu jezu kod gledalaca. Ono što je ovaj film pokušao da prikaže a i generalno da objasni kada su u pitanju slični krimi filmovi, da su svi oni koji čine takva djela anti junaci, koji šta god da naprave (a što nije u skladu sa zakon) treba da budu sprovedeni ,,ruci pravde''.
Đorđe Čereković
Comments