Žanr: akcija/ drama/ istorijski
Trajanje: 137 min
Ocjena: 9/10
Nedavno sus vi ljubitelji sedme umjetnosti mogli gledati dodjelu Oskara a ta manifestacija posljednjih godina ostaje upamćena po dobrim uspjesima filmova iz Južne Koreje od kojih je ''Parazit'' svakako okrunio uspjehom ovu azijsku kinematografiju. Zbog toga mnogi su sa više detalja počeli posmatrati ovu zemlju i promatrati njena ostvarenja na polju sedme umjetnosti te zbog toga ova azijska zemlja postaje sinonim i po tome i medijsku pažnju više ne dobija samo u trenucima kada se govori o zaoštrenim odnosima sa sjevernim susjedom koji često djeluju na ivici rata. Mada i prije ovog ostvarenja Južna Koreja je često slala dobro kandidate koji su imali veliku šansu za uspjeh a jedan od tih je i film Taksista. Ovaj film režisirao je Hun Jan dok scenario potpisuje Ju-na Eom a glavne uloge u ovom filmu Song Kan-ho, Tomas Krečman, Jo Hae-jin, Rju Jun-Jeol.
Film nas vraća u 1980.godinu gdje pratimo taksistu iz Seula Kima (Song Kan-ho) koji nakon smrti supruge jedini smisao u životu pronalazi u svojoj kćerki. Kako bi njoj obezbjedio bolju budućnost on naporno radi dok ga istovremeno pritiskaju stanodavci za kiriju koju mora da plati. Priliku kako bi riješio svoje probleme vidi u prevozu jednog stranca za finu svotu novca do Gvadžua a to sasvim slučajno sazna od drugih taksista. Kada to sazna on otima svojim kolegama mušteriju. U međuvremenu sazna da je riječ o njemačkom novinaru po imenu Jurgen (Krečman) koji treba da izvještava iz Gvandžua gdje se dešavaju veliki antivladini protesti. Ubrzo pri dolasku u grad atomsfera bunta obuhvati i dvojicu junaka.
Prije same analize, važno je spomenuti da je ovdje riječ o jednoj istorijskoj drami koja nam govori o dešavanjima ili bolje rečeno ustanku iz već spomenute godine a koji se dešavao u gradu Gvanžuu. Ustanak je bio odgovor na državni udar 17. maja 1980.godine koji je postavio Čun Du-Hvana za vojnog diktatora i uveo vanredno stanje. Nakon svog dolaska na vlast, Čun je uhapsio opozicione lidere, zatvorio sve univerzitete, zabranio političke aktivnosti i potisnuo štampu. Ustanak je nasilno ugušila južnokorejska vojska a postao je poznat i kao Pokret za demokratizaciju Gvandžua. Ustanak je počeo kada je južnokorejska vojska pucala na studente Nacionalnog univerziteta Čonam koji su demonstrirali protiv vanrednog stanja. Neki građani Gvandžua su se naoružavali, upadajući u lokalne policijske stanice i oružarnice, i uspeli su da preuzmu kontrolu nad velikim delovima grada pre nego što su vojnici ponovo ušli u grad i ugušili ustanak. Dok je južnokorejska vlada tvrdila da je 165 ljudi ubijeno u masakru, učenja o masakru danas procjenjuju 600 do 2.300 žrtava a Južnoj Koreji 18.maj se obilježava kao Dan sjećanja na žrtve ustanka.
Scene iz Gvandžua tokom protesta 1980.godine
Riječ je o sigurno, veoma osjetljivom sadržaju koji je trebalo ekranizovati te kroz prizmu vlastitog pogleda iznijeti perspektivu pobune iz ugla nekoliko ljudi i manjih grupica a da se pri tom izuzmu politički akteri koji su tada bili uključeni u okupljanje pobunjenih masa. Inače ovo ostvarenje na jedan način oživljava lik Jirgena Hinzpetera, novinar koji je prvi predstavio dešavanja u Gvangžuu, kada su vojne snage nasilno gušile demonstracije, a tom prilikom se nisu libili da pucaju na nenaoružan narod. Međutim Jirgen ipak ovdje ne doživjava tu potpunu junački kategoriju već je ovdje obrađen dio njegovog dijaloga sa taksistom pri čemu je o tome često spominjao u brojnim dokumentarnim pričama. Zanimljivo je da se i dan danas ne zna identitet glavnog junaka koji je u Južnoj Koreji i danas mitski junak protesta.
Međutim film kroz prizum dvojice junaka prikazuje apsolutnu transformaciju jednog bića od osobe koja pokušava biti autsajder događaja pa do direktnog uključenja u dešavanja. Čak i sam taksista u početku ne podržava ''ustanike'' čiji se bunt prenio i na Seul te ih smatra kao huligane koji mu ometaju posao. Takav stav oslikava i lik novinara Jirgena koji kroz kontakte sa pojedinim kolegama u Koreju dolazi samo radi posla i želje da donese ekskluzivu te da za te prilike na jeftin način iskoristi žrtvu običnog naroda. Iako se obojica ne razumiju i ne posmatraju na istin način događaji u Gvandžuo ih ujedinjuju u želji da prije svega prenesu jednu poruku a onda i da prežive.
Ipak glavni pogled na sva dešavanja daje nam taksista koji kroz svoj lik i poziv postaje neko ko nas iz prizme svog automobila upoznaje sa svim dešavanjima. Na taj način posmatrač može da vidi ulice, ljude i druga dešavanja u jednom mjestu zahvaćenom ustankom. Od nekoga ko u početku samo želi da iskoristi dobijenu priliku on postaje apsolutni sekundarni junak koji treba da vozi primarnog junaka koji poruku kroz video traku treba da prenese svijetu.
Ta fuzija dvojice likova među kojima ipak u prvi plan dolazi taksista stvara i jednu akcionu sekvencu koja je oslikana kroz scene filma i postaje domaninatna od sredine samog filma. Kako bi spasili sebe od potjere policije i bezbednjaka koji se žele dokopati video materijala, oni kreću u opštu jurnjavu kroz ulice ili tokom vožnje automobilom a te scene svakako će privući pažnju svih ljubtelja dobre akcije te će na trenutak gledalac pomisliti kako zaista ima predsjećaj da gleda jednu dobru akciju a ne istorijsku dramu.
Scene koje oslikavaju dramatične događaje na ulicama Gvandžua prikazane sz bez imalo ustručavanja i predstavile su uz malu autorsku maštu, pravi užaš oslikan kroz pucnjavu, napad na demonstrante ali i potresne scene iz bolnice u kojima se nalaze krv i smrt. U svemu tom prikazana je i jedna atmosfera u kojoj se razmjenjuju i obična razmišljanja i pogledi na budućnost koja se zna povesti između glavnih junaka a gdje svako tu budućnost i dešavanja posmatra iz svog ugla. U tim scenama razmjenjuju se međusobno poštovanje, ljubav, bijes i druga osjećanja a sve to slikovito je prikazano. Oni koji vrše teror uprkos tome što su ljudi iste nacije prikazani su često kao oličenje zla i nemilosrdnosti koja se ispoljava prema demonstrantim a sve s ciljem kako bi se održao poredak.
Ovaj film ima i svoj dobar kvalitet a to je izbor glumaca. Krečman koji je već stekao dobru popularnost u Njemačkoj ali i u SAD-u gdje trenutno živi kao i Son Kan-ho koji je publici u Koreji i mimo njenih granica već postao popularan nakon filma Parazit, Sjećanje na ubisto i druge naslove samo daju dodatnu primjesu jednog ostvarenja koje daje komercijalni uspjeh filmu. Publici će svakako biti zanimljiva uloga jednog dobrodušnog i običnog čovjeka kojeg kroz svoju ulogu oslikava Son Kan-ho a koja prikazuje običnog čovjeka koji nekako i mimo svoje volje postaje dio jedne istorijske priče.
Sve u svemu ovaj film prikazuje koliko često čovjek ne može biti skriven od svoje sudbine i kako neki mali koraci mogu doprinjeti tome da čovjek svojim malim potezom da doprinos jednom događaju. Sigurno je da je riječ o prikazu jednog mračnog podglavlja koji se dešava u jedom savremenom društvu a koji vjerovatno nije imao osnovu da neke političke oponente naljuti ili podrži ili da radi protiv korejskih interesa već samo da pošalje poruku kako se neki događaji ne smiju zaboraviti kao ni ljudi koji su u tom učestovovali.
Đorđe Čereković
Comments